❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤
"Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία..."
"ΜΑΝΑ", Γεράσιμος Μαρκοράς
«Μάνα! Δε βρίσκεται λέξη καμία,
να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία».
Αποφασίστηκε και καθιερώθηκε σήμερα – η δεύτερη Κυριακή του Μάη – ως παγκόσμια γιορτή της μάνας!
Μια γιορτή που δεν έχει αναφορά, αγαπητοί μου αναγνώστες, μόνο στη μέρα αυτή, αλλά σ’ όλες τις μέρες και τις ώρες της ζωής μας, μια που η μάνα είναι για όλους μας πρόσωπο ξεχωριστό!
Γι’ αυτό και υπάρχει αναφορά σ’ όλες τις κοινωνίες, απ’ αρχής του κόσμου, η απόδοση τιμής και ξεχωριστής γιορτής στη μάνα.
Στη μάνα, την πηγή της ζωής, τη τροφό, την παιδαγωγό, την παρηγοριά, το «χρυσό πάπλωμα», το πιο αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου, το οποίο ενσταλάζει αξίες κι αρχές, διαπλάθει προσωπικότητες, διδάσκει, ανοίγειμονοπάτια, γίνεται φύλακας άγγελος σε κάθε βήμα και παραμένει για πάντα στην καρδιά μας!
Η γιορτή της μάνας – κάθε μέρα είναι και μια γιορτή για τη μητέρα μας – είναι μια εκδήλωση θαυμασμού, σεβασμού και ευγνωμοσύνης στο αγαπημένο πρόσωπο που μας έφερε στον κόσμο. Είναι ο ελάχιστος φόρος, που δίνουμε στη μάνα μας για τις άπειρες φροντίδες της να μας αναθρέψει σωματικά, να μας στολίσει ψυχικά και να μας δώσει τα εφόδια για το σκληρό αγώνα της ζωής, αλλά και για την αυτοθυσία, την απέραντη στοργή κι αφοσίωση που δείχνει για τα παιδιά της.
Θα μπορούσε κανείς, να γράφει ατέλειωτες ώρες και μέρες για τη Μάνα, Μητέρα, Μαμά, Μανούλα! Αντ’ αυτού όμως, προτείνω, εκλεκτοί μου αναγνώστες, να ενώσουμε τις σκέψεις μας σε δισεκατομμύρια ευχαριστίες και πράξεις ευγνωμοσύνης στο γλυκύτερο πλάσμα του Πλάστη της ανθρωπότητας, τη Μάνα!
Ας της προσφέρουμε, ως ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης κι αγάπης, ένα λευκό αγριολούλουδο, που το χρώμα του ορίστηκε να συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα, τη φιλευσπλαχνία της και το άρωμα του, τη μνήμη και τις προσευχέςτης!
Κλείνοντας το σημερινό μικρό αφιέρωμά μου στη γιορτή της Μάνας, επέλεξα τρία ποιήματα που αναφέρονται στη Μάνα. Μητέρα, Μαμά, Μανούλα, και τα οποία αφιερώνω με πολλή αγάπη στις Μανούλες όλου του κόσμου!
«ΜΑΝΑ»
Γεράσιμος Μαρκοράς
«Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του»