«Μια μέρα ένας πολύ πλούσιος πατέρας πήγε το γιο του σε ένα ταξίδι στη χώρα με μοναδικό σκοπό να δείξει στον γιο του πώς είναι να είσαι φτωχός. Πέρασαν μερικές μέρες και νύχτες στο αγρόκτημα μιας πολύ φτωχής οικογένειας.
Μετά την επιστροφή τους από το ταξίδι, ο πατέρας ρώτησε τον γιο του πώς του άρεσε το ταξίδι. «Ήταν υπέροχα, μπαμπά», απάντησε ο γιος. «Είδες πόσο φτωχοί μπορεί να είναι οι άνθρωποι;» ρώτησε ο πατέρας. «Ω ναι», είπε ο γιος.
«Τι έμαθες λοιπόν από το ταξίδι;» ρώτησε ο πατέρας. Ο γιος απάντησε: «Είδα ότι έχουμε ένα σκυλί και εκείνοι τέσσερα. Έχουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου μας και έχουν έναν κολπίσκο που δεν έχει τέλος. Έχουμε εισάγει φαναράκια στον κήπο μας και έχουν τα αστέρια τη νύχτα. Το αίθριο μας φτάνει μέχρι την μπροστινή αυλή και έχουν όλο τον ορίζοντα.
Έχουμε ένα μικρό κομμάτι γης να ζήσουμε και έχουν χωράφια που ξεπερνούν τα μάτια μας. Έχουμε υπηρέτες που μας υπηρετούν, αλλά αυτοί υπηρετούν άλλους.
Αγοράζουμε την τροφή μας, αλλά αυτοί καλλιεργούν τη δική τους. Έχουμε τείχη γύρω από την περιουσία μας για να μας προστατεύουν, έχουν φίλους να τους προστατεύουν». Ο πατέρας του αγοριού έμεινε άφωνος. Στη συνέχεια, ο γιος του πρόσθεσε: «Μου έδειξε πόσο φτωχοί είμαστε πραγματικά».
Πολλές φορές ξεχνάμε αυτά που έχουμε και συγκεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Αυτό που είναι το άχρηστο αντικείμενο ενός ατόμου είναι το βραβείο κάποιου άλλου. Όλα βασίζονται στην οπτική του ατόμου.
Μερικές φορές χρειάζεται η οπτική γωνία ενός παιδιού για να μας υπενθυμίσει τι είναι σημαντικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου