Το κάστρο του Δημουλά, απ’ όπου η Δέσπω έστειλε παλληκαρίσια το μήνυμα της λευτεριάς, στέκει ερειπωμένο πάνω από το δρόμο Ηγουμενίτσας-Πρέβεζας.
Πρόκειται για καστροπολιτεία, που υπήρξε ύψωμα-φυσικό οχυρό κοντά στο χωριό Ριζά της Πρέβεζας.
Ονομαζόταν και Θωμόκαστρο από το όνομα του ιδρυτή του κάστρου, Θωμά, Δεσπότη της Ηπείρου.
Επίσης είναι πολύ γνωστή και η ονομασία κάστρο της Δέσπως, καθώς εκεί έγινε αποκαΐδια η ίδια και μέλη της οικογένειά της, για να υπερασπιστούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζουν ελεύθερα.
Να σημειωθεί ότι το 1338 στην επανάσταση κατά της Βυζαντινής επικυριαρχίας, στο κάστρο είχε καταφύγει ο δεσπότης της Ηπείρου Νικηφόρος Β’ Ορσίνι. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός (πριν ακόμα γίνει αυτοκράτορας) μετά την κατάληψη των κάστρων της Άρτας και των Ρωγών, έπεισε τον Νικηφόρο να παραδώσει το κάστρο.
Ο Νικηφόρος παντρεύτηκε την κόρη του Καντακουζηνού και μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη. Οι Βυζαντινοί το διατήρησαν μέχρι το 1350 οπότε κατελήφθη από τους Σέρβους (του Στέφανου Δουσάν) και στη συνέχεια από τους Αλβανούς που το ονόμασαν Ρινιάσα.
Ο Αλβανός ηγεμόνας Κάρολος Τόκο αργότερα, βελτίωσε την οχύρωση,
βάζοντας κανόνια (Λουμπάρδες). Οι Τούρκοι το κατέλαβαν το 1451.
Αν, όπως λέει το δημοτικό τραγούδι, «και τα φυσέκια ανάψανε και όλα φωτιά γενήκαν», εν τούτοις έλαμψε, ακτινοβόλησε ένα φως, μια λάμψη, που μας αφήνει έκθαμβους και σαστισμένους από το μεγαλείο της πρωταγωνίστριας και εκείνων των συγγενών της, γυναικών και παιδιών, που την ακολουθούσαν.
Σουλιώτισσες γενναίας, παιδιά ατρόμητα, δεν σκιάχτηκαν και στόλισαν την ιστορία με δάφνινα κλωνάρια, με αμάραντα και μυρωμένα άνθη.
Με καμάρι στάθηκαν αντίκρυ στου τυράννου την ατιμιά, το θάνατο, το φόνο, τη μαύρη συμφορά.
Το Σούλι, μπορεί να έπεσε. Όμως απροσκύνητη έμεινε και παραμένει η ψυχή του. Απροσκύνητο έμεινε και παραμένει το πνεύμα του.
πάτερ Ηλίας Μάκος
Πηγή:ekklisiaonline.gr/nea/pyrgos-tou-dimoula (απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου