''Πάρε με νύχτα πάρε με
στη σκοτεινή σου αγκάλη,
μήπως γλυτώσω του σεβντά
που μ' έχει πιάσει πάλι'',...
στεναχωρούμαι που η νύχτα αυτή κάποια στιγμή θα ποθάνει, σκοτωμένη από τα βέλη του ήλιου.
Τότε είναι που νευριάζω με τη βιασύνη του ήλιου να προβάλει και του κρατώ κακιά κι αμάχη.
Την αγαπώ τη νύχτα.
Γιατί νύχτα γεννιούνται οι αθρώποι, νύχτα ποθαίνουν, νύχτα γλεντούν, νύχτα ονειρεύονται και νύχτα κοιμάται η λογική για να ξυπνήσει η ψυχή του αθρώπου.
Την αγαπώ τη νύχτα.
Γιατί τη νύχτα πιάνουν δουλειά και οι αγγέλοι, οι φύλακες του αθρώπου και εξαφανίζονται τη μέρα, οπότε πιάνουν δουλειά οι διαόλοι.
Την αγαπώ τη νύχτα.
Γιατί στάζει συναίσθημα που με μουσκεύει ίσαμε το κόκκαλο.
Γιατί κλωτσά όλα τα ''δήθεν'' και τα στέλνει στον αγύριστο της μέρας.
...''Σαν τσι δαγκάνες του καβρού |
που πάνε μπρος και πίσω,
ετσά επήγαινες και σύ,
μέχρι να σ' αγαπήσω''.
Ζωή δεν είναι να ξυπνάς,
να τρώς να θέτεις πάλι,
ζωή είναι νάσαι ξυπνητός
όντε κοιμούνται οι άλλοι!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου