κάθε γενιά καλείται να ξαναδώσει τις ίδιες μάχες με τα δικά της μέσα.

 Η μνήμη γίνεται πολιτική πράξη μόνο όταν μας ωθεί να συνεχίσουμε.

Μια ιστορία που μας θυμίζει πως καμία μάχη δεν πρέπει να θεωρείται κερδισμένη και πως κάθε γενιά καλείται να ξαναδώσει τις ίδιες μάχες με τα δικά της μέσα.

 η Δημοκρατία που θεωρούμε δεδομένη και εδραιωμένη, σήμερα ξαναμπαίνει σε δοκιμασία.

Το Δικαίωμα στη στέγη, στην εργασία με αξιοπρέπεια, στην πρόσβαση στην Υγεία και την Παιδεία, σήμερα μετατρέπεται ξανά σε προνόμιο για λίγους.

Ήταν τρόπος να φανταστείς έναν πιο δίκαιο κόσμο. Αυτό το χρέος κουβαλάμε σήμερα: να βρούμε ξανά τη γλώσσα και το θάρρος να μιλήσουμε για τα αυτονόητα που παραμένουν ζητούμενα.

Το ....... δεν τιμάται με λόγια. Τιμάται όταν τα συνθήματά του γίνονται ξανά καθημερινή διεκδίκηση. Όταν η Ιστορία δεν γίνεται μουσειακό έκθεμα, αλλά αφετηρία για το παρόν.

Γι’ αυτό και η σημερινή επέτειος δεν είναι μόνο αφορμή για γιορτές. Είναι και καμπανάκι. Για να αναμετρηθούμε ξανά -όπως και τότε- με τις σκιές της συγκυρίας, με τις ανισότητες που βαθαίνουν, με την αίσθηση αδικίας που μεγαλώνει.

Όμως, να το κάνουμε με πράξεις και με την αναγνώριση ότι η πολιτική δεν είναι μηχανισμός επιβίωσης, αλλά πράξη μετασχηματισμού.

Γιατί το ........... δεν είναι μόνο το παρελθόν μας. Μπορεί –αν τολμήσει– να είναι ξανά το μέλλον μας.

Χρόνια πολλά, λοιπόν, όχι ως επέτειο μνήμης, αλλά ως αφετηρία μιας νέας ανατολής.

( για τις τρείς του Σεπτέμβρη)